Μνήμη, μνήμες..

Μνήμες, αχνές, πότε γεμάτες, στοχασμένες, λειτουργικά ανίκανες να αποδόσουν το σχήμα, την έκφραση, τη στιγμή, ίσως ούτε καν την αίσθηση..
Αισιόδοξα, έτσι μόνο, από εδώ και πέρα, για ισορροπία..
Τι χρώμα να έχει, η μνήμη μου, πόσα χρώματα, χαρούμενα, μαύρα, έντονα, απέλπισμένα..πόσα ερωτηματικά, πόσες σκιές και πόσες χαρές..


Μνήμη αγκαλιά, η πιο έντονη, η πιο ζεστή, η πιο ικανή. Και γέλια, ημουν παιδί, πως αλλιώς?


Η μνήμη μου, οδηγείται από τα θέλω, από ανικανοποιήτους λόγους, από ανεπαρκή επαφή, από ακόρεστη επιθυμία. Μπερδευονται τελικά, μνήμες και όνειρα.


Αδύνατη η αναπαραγωγή, ψυχή μου..αδύνατο να φέρω τη στιγμή μας στο απόλυτο εδώ. Εκεί που βρίσκω την εικόνα σου, μου ξεγλιστράς, ξεφεύγεις, και δεν είναι πως ξεθώριασε η μορφή σου, είναι που κουράστηκαν οι μνήμες..


Δεν κατορθώνω, να σχεδιάσω τη μορφή σου, το προσωπό σου, με το μυαλό. Ατελή να μένουν τα χαρακτηριστικά, οι λεπτομέρειες πάντα σε έλειψη, τα ζυγωματικά, τα φρύδια, τα βλέφαρα..μονάχα τη ματιά, αυτή δεν με μπερδεύει, υπάρχει και με καθηλώνει, βαθιά χαραγμένη, εγωιστικά..


Ισως και την αυρα, την απόδοση της έκφρασης, ταυτισμένη άρτια με τον ήχο του γέλιου..