Εδώ

Δεν βρίσκω τις λεξεις, το θάρρος, το θράσος να το εξηγήσω, το όλο μας, να σε εξηγήσω, φοβάμαι, τις κρίσεις, τις κριτικές, την κατάκριση..δεν ντρέπομαι για αυτό που έχω στο κεφάλι μου, για όσα σκέφτομαι, για εσένα, μα θα με πουν τρελή, το καταλαβαίνεις?

Δεν μπορώ να την διασύρω την εμμονή μου, τη φυλάω γλυκά, την προστατεύω και όσοι λίγοι την ακολουθούν, την παρακολουθούν, σιγουρή είμαι πως και αυτοί λίγα τελικά καταλαβαίνουν..

Είναι κάτι βράδυα που σκέφτομαι πως όλα είναι μια δημιουργία, η ύστατη προσπάθεια μου να κρατηθώ, ένα ψέμα, ένα καλοφτιαγμένο σενάριο που γλυκαίνει τις νύχτες μου, μακρυά σου, μα και έτσι να' ναι, αφού σε έζησα έστω για λίγο, για τόσο λίγα χρόνια, αξίζει να πορεύμαι έτσι, για όσο πάει, για όπου με βγάλει, κάθε τέλος λένε κρύβει μια αρχή, το δικό μου το τέλος κρύβει εσένα, το δικό μας το τέλος κρύβει την εμμονή μου για εσένα, αναδύεται, με κυριεύει, την συγκρατώ, τελικά..

Θα ήθελα να μπορώ να αρθρώσω μια πρόταση για σένα, "θα έρθω να σε βρω", μα που να σε ψάξω, σε ποιά πόλη, σε ποια χώρα, πίσω από ποιο σύννεφο με χαζεύουνε τα μάτια σου, κάτω από ποια πέτρα ξεδιπλώνεται η ομορφιά σου?

Ένα χάδι και μια αγκαλιά, που έχω ξεχάσει μα με βεβαιότητα προκαλώ, επικαλλούμε και προσεύχομαι..για τα μάτια σου, να τα νιώθω, τα νιώθω, είσαι εδώ..

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα, μπερδεμένες οι λεξεις μου, αληγορούν, αποπροσανατολίζουν, μπερδεμένες οι αισθήσεις μου, σε βλέπω, σε ακούω, δεν σε έχω να σε αγγίξω, μπερδεμένη όλη η ζωή μου με εσένα, από εσένα, πως αλλιώς?

"Να χαμόγελάς", θα μου λες, το κάνω, έντονα, αληθινά, δικά σου ή μέσα από εσένα, το νιώθω, το εκφράζω και το διαλαλώ, το χαμογελό που μου ζητάς, το χαμόγελο που αξίζεις και την αγκαλιά και μάτια μου, κανενά ίχνος συγχώρεσης δεν σου πρέπει..

Σε φιλώ..