Έκθεση και παράθεση...γιατί να παλεύω...για ποιο από τα δύο....


Για μια γλυκιά μέρα, φωτεινή και όμορφη που θα έρθω, θα κρυφτώ ξανά στα χέρια σου..θα πέσω στην αγκαλιά σου με τη συσσωρευμένη ορμή όλου αυτού του του καιρού και δεν θα σε διαλύσω αλλά θα σε ξανακάνω ένα, μαζί μου..Και θα το δεις, πόσο χαρούμενη και πόσο γελαστή θα είμαι, πόση γαλήνη και ηρεμία θα απορρέει το βλέμμα και το κορμί μου στην αγκαλιά σου...τόσο λαμπερή όσο και η μέρα μας


Με γαλήνη και ηρεμία και με απόλυτη αποδοχή, λάθη, πάθη, χαρές, λύπες, έτσι θα σφίξουμε ξανά ο ένας τον άλλο, με απόλυτη συγχώρεση...


Δεν υπάρχει πολύς χρόνος μωρό μου, υπάρχει φθορά, απώλεια και απόσταση, δεν έχει σημασία το λίγο ή το πολύ του, δεν υπάρχει μακρύς δρόμος όταν υπάρχει προορισμός...και εγώ ξέρω..


Δεν είναι πια μοίρα, είναι γνώση, είναι θέληση, είναι το σώμα μου γυμνό χωρίς τα χέρια σου, παγωμένο..