Παρουσία

Σκέφτομαι καμιά φορά, κι αν γυρίσεις εκεί ακριβώς που με άφησες. πως θα με βρείς..
Τρόμος. Αν σε έβλεπα στο δρόμο, δεν θα σε αναγνώριζα, απόγνωση..
Δεν θα έρθεις, δεν θα φύγω, λέω, μα έφυγα..

Πέρασε κι άλλος χρόνος, δεν φάνηκες, ούτε ίχνος, ούτε ένα τόσο δα μκρό, ελάχιστο σημαδάκι, ούτε μια ματιά, έστω άυλη, ούτε ένα χάδι, έστω σκοτεινό..

Που σε άφησα, που με παράτησες, γιατί..

Ερωτεύτηκα, βρήκα απόλυτα, την ευτυχία, την έχω στα χερια μου ακούς και θέλω να στη μοιράσω, βρήκα ότι ήθελα, έφτιαξα ότι ποθούσα, καταξιώθηκα, αγαπήθηκα όσο δεν πάει..
Και μένω μισή, και πιο λίγο από μισή, μ'ακούς?
Χατήρι, κράτα ανοιχτές για μένα τις αισθήσεις σου και ας είναι παραμύθι, ας είναι όνειρο, οφθαλμαπάτη, ψέμα ακόμα αλλά κράτα τις, γιατί χωρίς θα διαλύθώ..

Άκου, γνέψε μου, μύρισε με, κράτα τα μάτια σου ανοχτά, στις νύχτες και στις μέρες και κοίτα με, γύρνα να γευτείς τις χαρές μου, μαζί μου..έχω τόση χαρά, για σένα που εσύ τίποτα δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις, έτοιμη χαρά, προσφερόμενη, χαρισμένη, δοτική..

Ξέρεις τι σημαίνει επιμένω?
Ξέρεις πως περάσαν οι χρόνοι, κι άλλος ένας τώρα στο σωρό...
Να ξερες πόσο μου κοστίζει η ισορροπία..

Σε φιλώ..

Σε περίμενα...

Σε περίμενα...


Ένιωσα την αφή σου στο δέρμα μου, τα ακροδάχτυλά σου, να παίζεις...
Ζωντάνεψε η μυρωδιά σου, με περιγραφή, στα σεντόνια μου..
Ταίριαξε η γεύση σου, με τη δική μου, ξανά, παρομοιάστηκε, μέσα μου..
Άγγιξε η ματιά σου την προσμονή μου, αυτό που ακόμα μενει να με καίει..
Γλύκανες με τη φωνή σου όλα μου, χαμογέλασα, στον ήχο σου..


Βράχηκα, βγήκα στη βροχή και την άφησα επάνω μου, να τρέξει, έλεγξε όλες τις αισθήσεις μου και ήρθες


Σε περίμενα..

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ...

"Θέλω να ξέρεις πως όλο αυτόν τον καιρό που δεν θα ιδωθούμε, θα είμαι απόλυτα καλά και ευτυχισμένη. Όλα είναι ολοκαίνουργια και μαγικά.
Τώρα έχω αυτοπεποίθηση και θάρρος.
Θα περιμένω να συναντηθούμε με ευτυχία και σιγουριά κι εσύ θα ξέρεις πως, ακόμα κι αν όλοι -φίλοι και γνωστοί, συνεργάτες και περαστικοί και ότι άλλο -φύγουν, εγώ θα μείνω τελευταία, και ποτέ πια δεν θα έχεις κανέναν άλλον -τόσο πολύ- εκτός από μένα....

...Και δεν συμβαίνει επειδή ήρθε η εποχή να μου συμβεί. Είναι επειδή εσύ είσαι αυτός και χωρίς εσένα δεν θα υπήρχε αυτό το καινούργιο πλάσμα που είμαι...

.. Αγωνία
Κι αν περνάς τόσο καλά που δεν θέλεις πια να με ξαναδείς? Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι βρωμιάρηδες να μην μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς?
Εσύ το παθαίνεις?
Το μόνο παραθυράκι παρηγοριάς είναι πως κατα βάθος πιστεύεις πως η χαρά του άλλου αδύνατον να μην σε εμπεριέχει. Περνάει καλά επειδή υπάρχεις κι εσύ και χωράς μέσα στο "καλά" του, σκέφτεσαι. Και μάλλον έτσι θα συμβαίνει.
Οι σελίδες που σου έχω γράψει και ποτέ δεν θα λάβεις είναι εκατοντάδες. Κάθετι που μου περνάει από το κεφάλι στο γράφω και μετά γελάω μόνη μου...

... Το προσεξες πως δεν φοβάμαι πια?
Είναι ωραίο αίσθημα ασφάλειας, το πιο ωραίο που υπάρχει... Δεν θα ξαναφοβηθώ. Το αποφάσισα.
Είναι μια κεκτημένη ταχύτητα. Και με σένα περισσότερο γιατί έζησα κάποιους μήνες "κάτω από την απειλή του χτυπήματος που θα ερχόταν"

Το δάκρυ

Music Playlist at MixPod.com

"Κάθε φορά.."

Music Playlist at MixPod.com

Μ.Ν.: Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν

και στ΄αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.


Α.: Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό.
Ν΄ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια
και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.


Μ.Ν.: Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε "θυμάσαι;"
Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω".
Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν -
ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή.
Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω - κάτι παράξενο έγινε στο τέλος
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.


Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...


Οδυσσέας Ελύτης * Μαρία Νεφέλη
H Παρουσία (απόσπασμα)

Music Playlist at MixPod.com

Ανάγκη

Η ικανοποιημένη, από την αρχή της ζωής, η δοτική, σε πληρότητα, όποια ανάγκη..αχάριστος ο άνθρωπος, από τη φύση του, ανάγκες ικανοποιημένες δημιουργούν νέες, άλλες, κι άλλες, σωρεία αναγκών..


Ανάγκη για το πρότυπο, ανάγκη για κάποιον που πολύ αγάπησα, για χάδι, για αγκαλιά, για προστασία
Και τελικά πόσο δύσκολη η πορεία, η συνέχεια, η ισορροπία, όταν βιώνεις μια ανάγκη που καμία πρόγνωση για ικανοποίηση δεν έχει..
Να βάλω στην ανάγκη μου άλλες μορφές, αφές διαφορετικές, πρόσωπα υπαρκτά, ποιον να κοροιδέψω, εμένα, τους άλλους, τη ζωή, την ανάγκη?
Υποκατάστασα οι άντρες, λήθη, ψέμα..δεν γλυκαίνεται η ανάγκη έτσι, κι αν για λίγο ηρεμεί τις ώρες που φουντώνει τα γκρεμίζει όλα, τα σαρώνει, τα ισοπεδώνει, πλανάται μονη της, κυριαρχεί, να διαλύσει, να χαλάσει ισορροπίες, να με καταπιεί, όλη να γίνω, όλη να την νιώσω..


Που είσαι?
Που ήσουν?
Χωρίς εμένα πως?
Με σκέφτεσαι?
Υπάρχεις για μένα?
Γιατί?
Ρώτα με πως το άντεξα..
Πώς το δέχτηκα, αν..
Γιατί επιμένω?
Πως αλλιώς?
Για πού?
Για πόσο?
Να γυρίσεις πίσω, ακούς?
Θα το κάνεις?
Μόνο για μένα?
Αν θα σου χαριστώ, αν θα σε συγχωρέσω, αν θα είμαι εδώ, αν θα μείνω..
Ρωτάς?
Φοβάσαι?
Εισαι τυφλός?
Ή είσαι απλά τόσο μακρυά..


Ανάγκη, για διάλογο, μα δεν με κούρασε ο μονόλογος, αξίζει, καλύπτει, χαιδευεί την απουσία..

Music Playlist at MixPod.com

"H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός νὰ κρατηθούμε
μέσα στη φυγή."


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Συνεπαρμένα, δικά σου πρωινά, με γλυκά μπερδέματα, παραδομένα σε πλάνα ευτυχίας, με ευκολία, απλά με χαμόγελα, από χαμόγελα, συγχρονισμένα, ταιριασμένα, δικά σου..


Χωμένα σε στρώματα πρωινά, με σκιές ορισμένες, συγκεκριμένες, χερια μπλεγμένα σε κοινή φορά, κοινό μέλλον, κοινό συναίσθημα


Πρωινά δικά σου, δικά μου, παραχαιδεμένες λέξεις, σκέψεις, άτιμες και τιμημένες..


Καλημέρα

Όλη βροχή θέλω μάτια μου να γίνω, για να σε έχω, επάνω μου..

Πάλι συνειρμοί, πάλι εκφράσεις νοσταλγίας, πάλι παίζω, μαζί σου, με τη μοίρα και το βρεγμένο γύρω μου, το μουσκεμένο και σε πλήρη απώλεια εσένα, εμένα..χαθήκαμε..

Δεν θα ψάξω, δεν μπορώ, κάτι με προφυλάσει, κάτι με ανταμοίβει τόσο για να αρκεί και να μην ψάχνω, κάτι..

Μοναξιά

Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν.


Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς τήν παρασύρει
η περιέργεια


- όφις προγενέστερος
και πιό φανατικός
απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.


Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
δεν έχεις τί να χάσεις
καί την πείθει


να κουλουριάζεται πνιχτά
να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη
πάνω στον διαθέσιμο αέρα
που αφήνεις προσπερνώντας.


Απόλαυση πολύ μοναχικότερη
από τή στέρησή της.


ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ


Μην ρωτήσεις γιατί..Γιατί έτσι εμαθα, χωρίς..Γιατί η απώλεια σου αφήνω να τα καλύπτει όλα, θέλω..μόνη χωρίς εσένα, ξένη χωρίς τα μάτια σου, αλλού να σε γυρεύω, να σε κρατώ, να σου χαρίζομαι..
 
Πείσμα η μοναξιά, τίμημα για να επιβάλεται η θύμηση. Δεν το διαλαλώ, δεν με διασύρω, δεν το πουλάω, για χάδια..
Χαλόγελο και δύναμη, αυτό πουλάω, με αυτό ξεγελώ, τους άλλους, και εμένα, ίσως και εσένα, εύχομαι και εσένα..και δεν έρχεσαι, μα αν θα έρθεις για το πολύ μου θέλω να είναι και το γέλιο μου..
 
Παράταιρη η μοναξιά μεσά στους άλλους, ψυχή μου, ζητάει ανταπόκριση..

Μνήμη, μνήμες..

Μνήμες, αχνές, πότε γεμάτες, στοχασμένες, λειτουργικά ανίκανες να αποδόσουν το σχήμα, την έκφραση, τη στιγμή, ίσως ούτε καν την αίσθηση..
Αισιόδοξα, έτσι μόνο, από εδώ και πέρα, για ισορροπία..
Τι χρώμα να έχει, η μνήμη μου, πόσα χρώματα, χαρούμενα, μαύρα, έντονα, απέλπισμένα..πόσα ερωτηματικά, πόσες σκιές και πόσες χαρές..


Μνήμη αγκαλιά, η πιο έντονη, η πιο ζεστή, η πιο ικανή. Και γέλια, ημουν παιδί, πως αλλιώς?


Η μνήμη μου, οδηγείται από τα θέλω, από ανικανοποιήτους λόγους, από ανεπαρκή επαφή, από ακόρεστη επιθυμία. Μπερδευονται τελικά, μνήμες και όνειρα.


Αδύνατη η αναπαραγωγή, ψυχή μου..αδύνατο να φέρω τη στιγμή μας στο απόλυτο εδώ. Εκεί που βρίσκω την εικόνα σου, μου ξεγλιστράς, ξεφεύγεις, και δεν είναι πως ξεθώριασε η μορφή σου, είναι που κουράστηκαν οι μνήμες..


Δεν κατορθώνω, να σχεδιάσω τη μορφή σου, το προσωπό σου, με το μυαλό. Ατελή να μένουν τα χαρακτηριστικά, οι λεπτομέρειες πάντα σε έλειψη, τα ζυγωματικά, τα φρύδια, τα βλέφαρα..μονάχα τη ματιά, αυτή δεν με μπερδεύει, υπάρχει και με καθηλώνει, βαθιά χαραγμένη, εγωιστικά..


Ισως και την αυρα, την απόδοση της έκφρασης, ταυτισμένη άρτια με τον ήχο του γέλιου..

Κική Δημουλά, Το διαζευκτικόν ή


Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.


Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;


Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.


Στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα : βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα :
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,
εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.


Το κάθε τελευταίο,
τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.


Και μεγάλωσα πολύ
για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.


Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;
Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.


Και μεγάλωσα πολύ
για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει
κι όταν δεν βρέχει άλλο.


Σταγόνες για όλα.
Σταγόνες βροχής ή δάκρυα.
Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου.
Εγώ ή μνήμη, πού να ξέρω;


Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους.
Βροχή ή δάκρυα.


Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.

Χρόνος

Σμίκρυνση και γιγάντωση, της ελπίδας..
Εχθρός, γιατρός, ο μεγαλύτερος, ο πιο ύπουλος, ο πιο δειλός..


Ανίατη η πληγή, ανίκανος ο θεραπευτής, ποσά εξάλλου βλέμματα, πόσες αγκαλιές, πόση αγάπη, άλλη, να φέρει, όσα..
Τι να αλλάξει και πως να γίνει τελικά η υπέρβαση όταν η πληγή χρόνια αιμοραγεί..Δεν την κλείνει ο χρόνος, δεν την επουλώνει, ψυχή μου..


Καμιά φορά σκέφτομαι..ο χρόνος απειλή για εμάς και το ονειρό μου, την προσμονή μου. Αν δεν σε πήρε μακρυά μου η στιγμή θα τα καταφέρει αυτός και πως διάολο να το σταματήσω τώρα αυτό μου λες?


Πως να τον κάνω να μην φεύγει, να μας περιμένει και πως να το πάρω απόφαση όταν αντιφατικά ορθώνεται μπροστά μου μια ιδέα άλλη, πως ο χρόνος και τα δεινά του, η κατάληξη θα με φέρουν ξανά σε εσένα..