...αν κουραστείς απ'τους ανθρώπους κι είναι όλα γύρω γκρεμισμένα, μην πας ταξίδι σ'άλλους τόπους, γύρνα σε μένα...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

20

Το θυμάσαι, όταν μου είπες να μην κλαίω?
Το θυμάσαι όταν μου είπες να είμαι χαρούμενη?
Το θυμάσαι όταν μου είπες να είμαι δυνατή?
Το θυμάσαι όταν μου είπες να είμαι καλά?
Να είμαι τυχερή, να είμαι όμορφή, να είμαι προσεχτική, να είμαι ευαίσθητη, καλή, δυναμική, γλυκιά, τρυφερή, αισιόδοξη, ικανή, μετρημένη, έξυπνη, εύστοχη, σωστή....


Έχουν μνήμη τα λόγια? Έχουν ύπαρξη, έχουν χρόνο? Υπήρξαν αγαπημένε μου? Τα φαντάστηκα...τα ήθελα, τα φαντάστηκες..τα θέλησες? ....Τα θες...ξέρω...


Τι επίδραση έχει ο χρόνος μωρό μου? ... Μωρό μου ... Είναι αστείο ... Είναι από γλύκα ... Είναι από ζήλια...


Κοίτα μια μέρα που ξημέρωσε? Δεν έχω μνήμη....Τέτοια μέρα σε άφησα να μου ξεφύγεις? Τόσο άγρια? Τόσο σκληρή? Τόσο βρώμικη? Τόσο υγρή? 
Με έμαθες να στέκομαι, με έμαθες να ορθώνομαι, με έμαθες να προχωρώ, με έμαθες να συλλαβίζω, να μιλώ, να κάνω προτάσεις, να εκφράζομαι...με έμαθες να αγαπώ, να αγαπιέμαι, να το ζώ, να σου αφήνομαι, να σε διασκεδάζω, να τραγουδώ, να χορεύω, να διαβάζω, να μελετώ, να υπάρχω, να δηλώνομαι, να είμαι, να χορταίνω, να ξεδιψώ, να ξεκουράζομαι, να ζητώ, να θέλω, να διεκδικώ, να κλαίω, να σου κλαίγομαι και να κερδίζω, να κρυφογελώ, να παίζω, να παραπατώ, να αυτοσαρκάζομαι, να είμαι εγώ.....Γιατί δεν μου έμαθες να φυλλάγομαι?...Γιατί δεν μου δίδαξες τους οιωνούς? Γιατί δεν με προστάτευσες....Γιατί μου ξέφυγες μωρό μου??? 


Και γιατί, δεν μου ρίχνεις ένα βλέμμα.....Γιατί τόσο ξένος? Γιατί τόσο επίμονα εκτός? 


Μεγάλωσα με τα γιατί....20 χρόνια....3 γενιές....Άπειρα γιατί, δημιουργήματά μου...ξέρω...


Είμαι εδώ...δεν σε περιμένω πια...θα βρεθούμε, πια ξέρω....Δεν σε καλώ, θα έρθω, πια ξέρω, σου λέω...


Παιδί, λίγη, ισχνή, αδύναμη....Κι ύστερα πάλι αλλιώς...κύκλος...χρόνος... έλλειψη...Και χαρά τελικά, γιατί δεν ήσουν όνειρο...γιατί πέρασες, υπήρξες, γιατί έχω την αίσθηση, γιατί χώρεσα στην αγκαλιά σου, γιατί σε είχα και σε χάρηκα...γιατί θυμάμαι τα φιλιά, τα έχω επάνω μου....στο διάολο να πάει ο χρόνος....πάντα θα τα έχω...Την εικόνα και την αίσθηση....επάνω σε μια καρέκλα, να σε φτάσω, να σου μοιάσω, να σε καταλάβω, επάνω σε μια καρέκλα για το τελευταίο φιλί....Η καρέκλα μας, το φιλί μας, το χαμόγελο, το γέλιο....Το τελευταίο...πριν ακριβώς 20 χρόνια....


Μου λείπεις 









3 σχόλια:

  1. ειδικά το τελευταίο κομμάτι...που λες ότι θα ξαναβρεθείτε και είσαι σίγουρη για αυτό...σε καταλαβαίνω απόλυτα...
    σου εύχομαι ότι καλύτερο και στη συγκεκριμένη ιστορία και στη ζωή σου. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή