Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ...

"Θέλω να ξέρεις πως όλο αυτόν τον καιρό που δεν θα ιδωθούμε, θα είμαι απόλυτα καλά και ευτυχισμένη. Όλα είναι ολοκαίνουργια και μαγικά.
Τώρα έχω αυτοπεποίθηση και θάρρος.
Θα περιμένω να συναντηθούμε με ευτυχία και σιγουριά κι εσύ θα ξέρεις πως, ακόμα κι αν όλοι -φίλοι και γνωστοί, συνεργάτες και περαστικοί και ότι άλλο -φύγουν, εγώ θα μείνω τελευταία, και ποτέ πια δεν θα έχεις κανέναν άλλον -τόσο πολύ- εκτός από μένα....

...Και δεν συμβαίνει επειδή ήρθε η εποχή να μου συμβεί. Είναι επειδή εσύ είσαι αυτός και χωρίς εσένα δεν θα υπήρχε αυτό το καινούργιο πλάσμα που είμαι...

.. Αγωνία
Κι αν περνάς τόσο καλά που δεν θέλεις πια να με ξαναδείς? Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι βρωμιάρηδες να μην μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς?
Εσύ το παθαίνεις?
Το μόνο παραθυράκι παρηγοριάς είναι πως κατα βάθος πιστεύεις πως η χαρά του άλλου αδύνατον να μην σε εμπεριέχει. Περνάει καλά επειδή υπάρχεις κι εσύ και χωράς μέσα στο "καλά" του, σκέφτεσαι. Και μάλλον έτσι θα συμβαίνει.
Οι σελίδες που σου έχω γράψει και ποτέ δεν θα λάβεις είναι εκατοντάδες. Κάθετι που μου περνάει από το κεφάλι στο γράφω και μετά γελάω μόνη μου...

... Το προσεξες πως δεν φοβάμαι πια?
Είναι ωραίο αίσθημα ασφάλειας, το πιο ωραίο που υπάρχει... Δεν θα ξαναφοβηθώ. Το αποφάσισα.
Είναι μια κεκτημένη ταχύτητα. Και με σένα περισσότερο γιατί έζησα κάποιους μήνες "κάτω από την απειλή του χτυπήματος που θα ερχόταν"